Onzichtbaarheid door Cindy Perfors
Geplaatst op 20-06-2019
- Categorie: Blog: Merel de Wit
Ik heb nu ongeveer drie jaar post-whiplashklachten, zoals dat tegenwoordig genoemd wordt.Maar ik heb al veel langer een andere aandoening. Namelijk migraine. Wat (ook) valt onder de chronische hersenziektes.
Hierdoor viel het eigenlijk niemand op, dat ik er ‘iets’ bij gekregen had. En het lag ook niet in mijn aard om dat aan de grote klok te hangen. Aan goede vrienden en hechte familie vertelde ik het wel. Maar daar bleef het bij. En zelfs hun vertelde ik maar fracties. Want wie wil er nu luisteren naar een ‘zeurpiet’?
Al jaren wilde ik boven alles maar één ding; een goed medicijn tegen de migraine. Zodat ik ook volop van het leven mocht gaan genieten, zoals gezonde mensen. En sinds ongeveer een half jaartje is dit medicijn er!!! Ik kon wel een gat in de lucht springen! En al mijn dierbaren mét mij.
De verwachtingen waren hooggespannen. Zowel bij mezelf als bij de anderen.
Maar dan komt helaas toch de man met de hamer … We waren bijna vergeten dat ik er ‘iets nieuws’ bij gekregen had. Iets wat nog onzichtbaarder was dan het eerste.
Dat lijkt nu nog zuurder dan het al was. Mijn grote wens kwam uit, maar leven als een gezond medemens zit er (nog?) niet in.
Mijn grootste uitdaging wordt nu om dit A) te accepteren en het serieus nemen en B) er op een goede manier mee om te leren gaan. Voor uitdaging B is uitdaging A erg belangrijk. Want als ik het niet accepteer en het niet serieus neem, kan ik er nooit op een goede manier mee omgaan. Dat is eigenlijk op een pijnlijke manier gebleken de laatste tijd. Ik nam veel te veel hooi op m’n vork, want ik dacht dat ik alles ineens weer kon. Zonder grenzen. Want er lag toch geen migraine op de loer… Bijna de post-whiplash vergeten … BAM. Zwaar overprikkeld, oorsuizen, nekpijn en hoofdpijn deden me weer met beide benen op de grond belanden.
Dat was en is echt even slikken.
Ik heb gelukkig een heel fijne coach en ergotherapeut, die me hier stap voor stap mee gaan helpen. Een van de belangrijkste peilers hierbij is om het onzichtbare zichtbaar te gaan maken, zowel voor mezelf als voor anderen. Want - zeggen mijn behandelaars - als ik keer op keer over mijn grenzen blijf gaan, zal de buitenwereld het echt niet beter gaan begrijpen. Juist niet!! En ze hebben natuurlijk groot gelijk. Dus moet ik mezelf en anderen ‘gewoon’ laten zien of horen dat ik elke dag een of meerdere rustmomenten nodig heb. En vooral ook voor mezelf zichtbaar maken. De rustmomenten zichtbaar inplannen. In mijn agenda. Op een schema aan de muur. Et cetera, et cetera.
Dat is een van de tools die ik meekrijg om aan beide uitdagingen te werken. Als het zichtbaarder wordt, wordt het realistisch. Onontkoombaar. En moet ik het wel serieus nemen. En ermee omgaan. En als het na een tijdje dagelijkse routine wordt, gaat de acceptatie hopelijk bijna vanzelf mee.
Dat is de theorie. En daar ga ik vanaf vandaag met goede moed mee aan de slag in de praktijk!!! Jij ook?
Hierdoor viel het eigenlijk niemand op, dat ik er ‘iets’ bij gekregen had. En het lag ook niet in mijn aard om dat aan de grote klok te hangen. Aan goede vrienden en hechte familie vertelde ik het wel. Maar daar bleef het bij. En zelfs hun vertelde ik maar fracties. Want wie wil er nu luisteren naar een ‘zeurpiet’?
Al jaren wilde ik boven alles maar één ding; een goed medicijn tegen de migraine. Zodat ik ook volop van het leven mocht gaan genieten, zoals gezonde mensen. En sinds ongeveer een half jaartje is dit medicijn er!!! Ik kon wel een gat in de lucht springen! En al mijn dierbaren mét mij.
De verwachtingen waren hooggespannen. Zowel bij mezelf als bij de anderen.
Maar dan komt helaas toch de man met de hamer … We waren bijna vergeten dat ik er ‘iets nieuws’ bij gekregen had. Iets wat nog onzichtbaarder was dan het eerste.
Dat lijkt nu nog zuurder dan het al was. Mijn grote wens kwam uit, maar leven als een gezond medemens zit er (nog?) niet in.
Mijn grootste uitdaging wordt nu om dit A) te accepteren en het serieus nemen en B) er op een goede manier mee om te leren gaan. Voor uitdaging B is uitdaging A erg belangrijk. Want als ik het niet accepteer en het niet serieus neem, kan ik er nooit op een goede manier mee omgaan. Dat is eigenlijk op een pijnlijke manier gebleken de laatste tijd. Ik nam veel te veel hooi op m’n vork, want ik dacht dat ik alles ineens weer kon. Zonder grenzen. Want er lag toch geen migraine op de loer… Bijna de post-whiplash vergeten … BAM. Zwaar overprikkeld, oorsuizen, nekpijn en hoofdpijn deden me weer met beide benen op de grond belanden.
Dat was en is echt even slikken.
Ik heb gelukkig een heel fijne coach en ergotherapeut, die me hier stap voor stap mee gaan helpen. Een van de belangrijkste peilers hierbij is om het onzichtbare zichtbaar te gaan maken, zowel voor mezelf als voor anderen. Want - zeggen mijn behandelaars - als ik keer op keer over mijn grenzen blijf gaan, zal de buitenwereld het echt niet beter gaan begrijpen. Juist niet!! En ze hebben natuurlijk groot gelijk. Dus moet ik mezelf en anderen ‘gewoon’ laten zien of horen dat ik elke dag een of meerdere rustmomenten nodig heb. En vooral ook voor mezelf zichtbaar maken. De rustmomenten zichtbaar inplannen. In mijn agenda. Op een schema aan de muur. Et cetera, et cetera.
Dat is een van de tools die ik meekrijg om aan beide uitdagingen te werken. Als het zichtbaarder wordt, wordt het realistisch. Onontkoombaar. En moet ik het wel serieus nemen. En ermee omgaan. En als het na een tijdje dagelijkse routine wordt, gaat de acceptatie hopelijk bijna vanzelf mee.
Dat is de theorie. En daar ga ik vanaf vandaag met goede moed mee aan de slag in de praktijk!!! Jij ook?
Cindy Perfors
