Loslaten en accepteren

Sinds maart dit jaar volg ik een multidisciplinair behandeltraject op advies van de bedrijfsarts. Voor ik daar startte had ik de gedachte dat ik met dit traject weer helemaal zou kunnen herstellen. Mijn bedrijfsarts had me dat in ieder geval zo ‘meegegeven.’

Herstellen was voor mij synoniem aan terugkeren op mijn oude, oorspronkelijke niveau. Hierdoor bleef ik kijken naar hoe ik was voor het ongeluk en bleef ik datgene wat ik bereikte daarmee vergelijken. En ja, in dat licht bezien was het dan meestal nog niet zo veel en stelde het weinig voor.

Dit gebeurde onbewust. Ik had niet in de gaten dat ik daarmee mezelf en mijn stapjes telkens naar beneden haalde. Terwijl het niet ‘mijn ding’ is om zo in het proces te staan, zeker niet als ik daar bewust bij stilsta. Maar dat was nu juist het probleem: ik had het niet in de gaten.

Waar ze het wel in de gaten hadden was bij het behandelcentrum, waar ze mijn lauwe reacties op de vraag hoe ik vond dat het ging, juist interpreteerden. Bij de eerste tussenevaluatie brachten ze naar voren dat bijna niemand die bij het centrum vertrok op hetzelfde niveau of er nog beter uit kwam dan voorheen.

Terugkijken hielp me zeker niet, dat zorgde zelfs voor een vertraging. Verder herstellen kon echter wel degelijk, al moest ik rekening houden met eventueel blijvende klachten. Er zou uit komen wat er nog in zat en ik zou daarmee prima kunnen functioneren. Mits ik mezelf maar in acht bleef nemen en bleef zorgen voor voldoende rust en afwisseling. En ja, blijvend onder stress werken was voortaan wel ‘een dingetje’, daar moest ik echt voor uit gaan kijken.

Ik kon dit niet meteen plaatsen. Want waar zou ik dan uit gaan komen? En hoe moest ik mijn toekomst zien? Welk werk zou ik nog kunnen doen en hoeveel?

Dat is natuurlijk nog steeds niet te voorspellen. Het effect van het traject werkt na de beëindiging ervan ook nog door. En hoewel ik allang begrepen had dat dit een proces is van mezelf opnieuw uitvinden, moest ik weer concluderen dat het beter is om het beeld los te laten van waar ik zat vóór het ongeluk. Dat het beter is om mijn huidige situatie te vergelijken met mijn situatie ten tijde van mijn terugval in oktober. Nóg beter is het zelfs om te stoppen met vergelijken en te kijken naar wat ik kan en waar er nog winst te behalen is.

Want zoals de fysiotherapeut onderstreepte: meer kunnen doen bij gelijkblijvende klachten is ook vooruitgang. Ik train de sterren van de hemel, beter dan dit kan niet en dat hoeft ook niet. En waar ik uit ga komen? Tja, dat gaan we dus ontdekken!

Groetjes Marije