Huismus met whiplash
Geplaatst op 14-09-2019
- Categorie: Blog: Marije Toussaint
- Auteur: Marije Toussaint
Als rasechte kreeft ben ik een behoorlijke huismus. Niet dat ik me veel met sterrenbeelden bezighoud, maar ik hecht wel waarde aan een opgeruimd en ‘cosy’ huis. Een thuis voor mij en mijn gezin, waar iedereen zich welkom, geborgen, geliefd en gezien voelt. Als die rasechte kreeft of huismus, vind ik het fijn dat iedereen die bij mij (of eigenlijk bij ons) in huis is, dit ook zo voelt. En daar doe ik graag en veel voor.Zo is bakken een van mijn hobby’s, ik maak zelfs mijn eigen bonbons. En dat doe ik dan ook als er iemand jarig is, met de feestdagen, als er visite komt, of gewoon zomaar omdat het kan. Net als voor een lekkere maaltijd zorgen, ons huis opruimen en gezellig maken. En met mijn gezin samen op de bank, met een hapje en een drankje, naar een leuke film kijken. Of eropuit gaan, al of niet tijdens een vakantie.
Nu het weer wat beter met me gaat, merk ik dat ik daar wat meer aan toe kom. En dat is fijn. Maar die drang om het iedereen zo veel mogelijk naar de zin te maken kan me af en toe ook goed in de weg zitten. En soms is het een regelrechte uitdaging in combinatie met een post-whiplash-syndroom.
De afgelopen maanden zijn daar een goed voorbeeld van geweest. De zomervakantie begon en dat betekent dat iedereen zes weken lang thuis is. ‘Wat gaan we allemaal doen? Waar gaan we heen? Gaan we ook ….?’ Zijn dan veel gehoorde vragen. En als moeder/kreeft/huismus gun ik mijn gezin die leuke vakantie. En dus veegde ik maar even onder het tafelkleed dat ik eigenlijk meer hersteltijd nodig heb dan de rest. Onder het mom van ‘straks is de vakantie voorbij en kan ik bijtanken’.
Vergat ik voor het gemak ook maar even dat twee van mijn kinderen direct na de vakantie jarig zijn. Ik hoef na het bovenstaande denk ik niet meer te beschrijven wat ik dan allemaal ga doen. Om het maar niet te hebben over het feit dat ik ondertussen doorging met het van de grond krijgen van mijn eigen praktijk. Jullie zullen dan ook niet verbaasd zijn dat ik midden in de verjaardagsdrukte gevloerd lag met griep. En vanmiddag ga ik, na het schrijven van deze blog en nog maar net hersteld van die griep, mijn tas inpakken. Want morgen ga ik voor een paar dagen met mijn jongste mee op schoolkamp.
En dit schrijvende zit ik me stiekem af te vragen of dit allemaal zo verstandig is en is geweest. Misschien is het slim om het in het vervolg toch even wat anders aan te pakken. Maar daar ga ik me na het kamp over buigen. Eerst dat maar eens overleven!
Wens me succes.
Liefs Marije
