Dealen met externe stressoren

Toen ik uitviel na het ongeluk, veroorzaakt door een ander, had ik al snel door dat ik met meerdere partijen te maken had. Partijen die allemaal iets vonden over wat ik had én hoe ik zo snel en zo goed mogelijk zou kunnen herstellen. Gesprekken met deze partijen kostten mij veel energie en zorgden soms zelfs voor een terugval in mijn klachten. Toch merkte ik de afgelopen tijd dat ik er anders in kon staan. Wat was er veranderd?

Vlak na het ongeluk stond ik zo op mijn kop dat ik nauwelijks helder na kon denken, laat staan een zinnig woord uit kon brengen over wat ik nodig had. Als iemand zei dat ik het best drie rondjes om het huis kon gaan lopen, dan deed ik dat.

Had ik een afspraak waarbij ik geen zicht had op de consequenties van wat ik vertelde of waar ik voor koos, dan raakte ik in paniek. Vervolgens zat ik thuis het gesprek eindeloos te herkauwen en te bedenken wat ik had moeten zeggen. Waardoor ik ook nog eens slecht sliep en tot niks kwam.

Maar toen ik wat boven water kwam, veranderde dat stukje bij beetje. Ik vond steeds meer hulplijnen en kreeg in de gaten wie mij waar het best mee kon helpen. Ik ging de tijd nemen om gesprekken voor te bereiden. Eerst door me te laten informeren, door iemand van wie ík vond dat hij of zij de juiste deskundigheid had. Later ging ik ook nadenken over wat ik zelf wilde melden. Nóg later kreeg ik steeds beter zicht op hoe die gesprekken míj konden helpen en wat ik daarvoor moest doen of laten, moest zeggen of verzwijgen.

Maar het kantelpunt was het moment waarop ik zélf de regie nam over mijn herstel, over de kant die ik op wilde gaan én ov

er de gesprekken die ik daarvoor moest voeren. Daardoor kon ik hart, hoofd en ziel echt samen laten werken. En kreeg ik de kracht om te gaan staan voor wat ik belangrijk vond en nodig had. Niet door te vechten of te schreeuwen, maar door het rustig en duidelijk te blijven herhalen.

Dat wil niet zeggen dat ik nu zonder kleerscheuren door dit soort gesprekken kom. En het

gaat ook niet altijd zoals ik het had bedacht, soms moet ik mee gaan in een koerswijziging. Maar dat betekent niet automatisch dat ik ergens anders uit ga komen en ik ben nog steeds degene die uiteindelijk de keuze maakt. Bovendien hoef ik het niet alleen te doen. Ik krijg hulp van diverse, door mijzelf uitgekozen deskundigen en lieve familieleden die achter me staan en me steunen. 

Het allerbelangrijkst is dat ik de kapitein van mijn eigen schip ben geworden. En uit dat besef haal ik enorm veel kracht! Want ik ben het waard. Jij toch ook?

Groetjes Marije