Zo ‘heurt’ het niet

De adviezen van medisch adviseurs van de WA-verzekeraar

Vooral in een Whiplash-letselschadezaak gebeurt het al te vaak dat medisch adviseurs slachtoffers met whiplashklachten de stuipen op het lijf  jagen door hun medische advisering, waarbij zij ook nog pretenderen dat er sprake is van een objectief medisch advies. Het medisch advies van de verzekeraars is vaak doorspekt met zinnen als:

1. Ik ga uit van mogelijk gedurende enkele maanden ondervonden beperkingen bij de nek- en schoudergordel. (Lees: als u daarna klachten heeft, komt dat niet door het ongeval.)  
2. Er is geen sprake van neurologische afwijkingen en derhalve geen medische onderbouwing voor een medisch causaal verband tussen de aanhoudende klachten van betrokkene en het ongeval. Hiermee is ook geen onderbouwing voor ongeval gerelateerde beperkingen, noch voor blijvende invaliditeit, en kan tot een eindregeling worden gekomen. (Lees: er is niets aan de hand.)
3. Mocht betrokkene hiermee niet akkoord gaan, dan ontvang ik graag de patiëntenkaart van betrokkene vanaf 2 jaar voor het ongeval. (Lees: er was al zeker vóór die tijd van alles aan de hand met dit slachtoffer.)
4. Een mate van arbeidsongeschiktheid is niet op basis van objectieve stoornissen te vinden, er zijn immers geen neurologische afwijkingen te zien. (Lees: je uitval op het werk komt niet door het ongeval.)

Hiermee wordt in feite voor het slachtoffer de toon gezet. De boodschap is: wij nemen uw klachten niet serieus.

Het lijkt wel of sommige medisch adviseurs al dan niet bewust over het hoofd zien dat het bij whiplashklachten niet gaat om objectiveerbare afwijkingen maar om objectiveerbare klachten. Ze zouden inmiddels beter moeten weten. Voor een slachtoffer die een medisch advies van een WA-verzekeraar onder ogen krijgt, is het soms schrikken als hij leest wat een medisch adviseur/arts over hem schrijft.

Deze nauwelijks onderbouwde kretologie in een medisch jasje gegoten, leidt tot veel stress bij het slachtoffer en daarmee ook tot een verslechtering van het klachtenpatroon. Een medisch adviseur weet dat het criterium niet is of er sprake is van neurologische afwijkingen, maar of er sprake is van een plausibel klachtenpatroon – ook als het niet of moeilijk objectiveerbare klachten betreft – , wat doorgaans het geval zal zijn bij een consistent, consequent en samenhangend klachtenpatroon.

Wat betreft de patiëntenkaart: op grond van artikel 3.3.2 van de Medische Paragraaf, waar medisch adviseurs aan zijn gehouden, dient de medisch adviseur zich terughoudend op te stellen, en dient hij zich bij het opvragen van medische informatie in beginsel te beperken tot het stellen van gerichte en feitelijke vragen. Pas als uit deze medische informatie blijkt dat er sprake is van pre-existente omstandigheden die van invloed zijn op het huidige letsel, kan de medisch adviseur een verzoek doen om overlegging van de patiëntenkaart. Hierbij moet worden gemotiveerd waarom niet (meer) met het stellen van gerichte en feitelijke vragen kan worden volstaan.

Dat de verhoudingen door dergelijke advisering op scherp worden gezet en dat dit niet bijdraagt aan een constructief schaderegelingsproces, is wel duidelijk. Ook leidt dit tot een verlenging van de discussies tussen partijen, en daarmee ook tot een verhoging van de kosten van de belangenbehartiger. Waarom verzekeraars instemmen met dit soort medische adviezen, is een raadsel. In ieder geval maakt mijn medisch adviseur hier korte metten mee, en om Jort Kelder te citeren: ‘Zo heurt het ook.’  

Hélène van Hout